Categorie: Uncategorized

Na veel wikken en wegen besloten om vandaag (zondag) aan onze fietsreis te beginnen, de lichamelijke toestand is iets verbeterd (mede door de liefdevolle thuiszorg van Tanja Nightingale) dus we kunnen, en nog wel op 1 april wat overigens in Malawi (Fools day) ook bekend staat als grappenmakersdag.

Het enige wat ons nu nog kan tegenhouden is het feit of we wel kunnen betalen omdat de elektra de hele nacht is uitgevallen en dus de pinautomaat mogelijk niet werkt, gelukkig de stroom zat er weer op dus geen probleem. Na inkopen te hebben gedaan en naar de bank zijn geweest, want we hadden dringend kwacha’s (lokale valuta) nodig (wat overigens niet zo makkelijke opdracht is als het lijkt, als er iets uitkomt kijkt iedereen rondom gelukkig) kunnen we eindelijk de eerste kilometers fietsen.

Tanja komt in gesprek met de Chief van het dorp die zeer nieuwsgierig is.

In het begin is alles nog een beetje onwennig; de fietsen met volle bepakking reageren toch wel iets anders dan zonder deze ballast, de temperatuur ietsjes lekkerder dan in Nederland en we moeten nog eventjes wennen aan het links rijden.

Alles went snel en de kilometers glijden onder onze wielen door, het blijkt behoorlijk geaccidenteerd te zijn hier, een soort Belgisch vals plat. Overal waar we langsrijden, roepen de kinderen Moesoekoe naar ons, wat we zelf al dachten blijkt na navraag te kloppen: het betekent ‘blanken’.

We hebben ervoor gekozen om langs de grote weg te fietsen omdat er tussen Lilongwe en het noorden, waar we heen willen, niet veel dorpjes en verbindingswegen zijn. Voordeel hiervan is dat het opschiet, daar deze weg geasfalteerd is. Het nadeel is dat je af en toe als er een busje langskomt in de berm moet schieten om ongedeerd de weg te kunnen vervolgen.

Dure fietsen

Lunchtijd: langs de weg in een dorpje zien we een stalletje dat aardappelpartjes bakt in maisolie, heerlijk zout om ons vochtverlies te beperken in combinatie met een Coca Cola wat ze overal hebben. Tanja komt in gesprek met de Chief van het dorp die zeer nieuwsgierig is wie we zijn en wat we hier in Malawi komen doen.

De Chief vertelt dat een fiets in Malawi zo’n 80.000 kwacha’s (ongeveer 80 euro) kost, wat ons een enorm bedrag voor een Malawinees lijkt. Na uitwisseling van adresgegevens en een belofte die Tanja plechtig moest doen om aan hem te denken bij thuiskomst (wat ie er ook mee bedoelt?) is het tijd om te vertrekken.

De lokale vis Chambo uit het Malawi meer laat zich meer dan uitstekend smaken.

Chambo

Na 50 kilometer vinden het we het mooi voor de 1e dag en besluiten we in de Hillside lodge in Mponelo te overnachten. Eerst lekker een warme douche en daarna lekker eten in het restaurant. Helaas het warme water blijkt op te zijn maar het eten is daarentegen erg lekker. De lokale vis Chambo uit het Malawi meer laat zich meer dan uitstekend smaken.

Wakker worden en toch niet uitgeslapen zijn, zo voelt het opstaan na de 1e fietsdag, maar na een lekker ontbijt stappen we weliswaar iets later dan gepland om elf uur op de fiets. Het plan is om nog steeds via de grote weg naar het noorden te fietsen en na een kilometer of vijfig weer naar een rustplek te zoeken. Aan het fietsen met alle bagage raken we langzamerhand gewend en het tempo gaat omhoog, Tanja is vooral op de vlakke stukken niet te houden als een razende Roeland laat ze haar benen op en neer gaan ik laat haar uitrazen en denk alleen mijn tijd komt nog wel….

Giny

Om een uur of 2 zien we een rieten restaurant waar we meer dan hartelijk ontvangen worden door uitbaatster Giny die naar blijkt net begonnen is met het restaurant.

Wat zij vlak noemt, blijkt voor ons toch behoorlijk op en af te zijn.

Op het menu staat nsima, een Malawinese lekkernij, gemaakt van maismeel met water, met geitenvlees, wat we al een paar keer gevild en al langs de kant van de weg zijn tegenkomen. Nog 25 kilometer vlak naar Kasungu, verzekert Giny ons, maar wat zij vlak noemt, blijkt voor ons toch behoorlijk op en af te zijn.

Bij aankomst in de redelijk grote stadje Kazungu laat Tanja nog even een stuurspiegeltje monteren wat in theorie niet past, maar waar ze door middel van enige improvisatie toch een oplossing voor vinden.

Snel een lodge opzoeken voordat het donker wordt en we niet in de kuilen in het wegdek rijden. Na enig zoekwerk iets gevonden, Tanja bestelt een héérlijk koud biertje wat er voor mij i.v.m. de antibiotica helaas nog een paar dagen niet in zit. Vandaag 74 kilometer gefietst in 4.45 uur.

Naschrift
Internet is zeer beperkt aanwezig in Malawi. En als het er wel is, is er geen stroom. We lopen dus iets achter met de berichtgeving.

Bedankt voor alle lieve mails en reacties!

Malawi, tweede dag. Ruud ligt op bed met barstende koppijn. Zojuist is bij hem een kies getrokken bij de tandarts in Lilongwe, Malawi. Driemaal daags moet hij medicijnen slikken. Met zonnetjes staat op de plastic zakjes aangegeven wanneer hij pillen moet slikken: zonsopgang, ‘s middags en zonsondergang.

Kiespijn

Terwijl Ruud vanmorgen op de tandartsstoel klom met een kiespijn die al 24 uur aanhield en die met geen enkele hoeveelheid paracetamol te bedwingen viel, ben ik met onze nieuwe vriend Stanley de taxichauffeur (in een ver, vreemd land is het zaak om zo snel mogelijk een goede taxichauffeur te bevrienden, van het type dat tandartsen onder zijn vrienden rekent) terug naar het vliegveld gereden. Gisteren waren we een van de fietstassen vergeten op de band. Alle gelegenheid om me tijdens de 30 minuten lange rit te vergapen aan het straatbeeld en Stanley uit te horen over de actuele situatie in het land.

Er is zo ontzettend veel groen hier en zo weinig straten, kruispunten en bebouwing. Helemaal geen hoogbouw. Langs de geasfalteerde weg ligt een ruime strook gras en een zandpad. Daarachter verstoppen de villa’s van de rijken en obscure kerkgenootschappen zich achter bakstenen muren.

Het dagelijks leven speelt zich af op deze stroken. Verkopers, stalletjes, een bijeenkomst met muziek (volgens Stanley stiekem de promotiekaravaan van een politieke partij, volgend jaar zijn er verkiezingen maar er mag officieel nog geen campagne worden gevoerd).

De mensen stappen traag voort, de handelswaar op het hoofd of achterop de fiets, verzamelen in het gras onder de schaduw van een boom, waar soms een bord aan hangt: ‘plumbing service’, en verkopen de gekste dingen aan de voorbijrijdende auto’s.

De bladeren van de maisplanten hangen slap en bruin in de felle zon. De wegen zijn droog.

De mensen zijn opvallend vaak op hun paasbest gekleed en dat komt volgens Stanley niet omdat het vandaag Goede Vrijdag is. Schone, kreukloze kleding, met veel variatie en kleur is de norm. Sommige jonge vrouwen zouden in hun cocktailjurk op een bruiloftsfeest niet misstaan. Veel rood. Malawians love red, beaamt Stanley, die zelf gekleed gaat in een knalrood T-shirt met Adidas erop.

Waterkracht

Hoe het gaat met Malawi? Goed, iets beter, zegt Stanley. Groot probleem zijn de storingen in de elektriciteit. Vannacht werd de gehele stad weer afgesloten en nog altijd is er geen elektriciteit. Dat maakt een zaak runnen lastig, zeker in deze tijd waarin we afhankelijk zijn van computers. De moderne wereld is Malawi niet voorbijgetrokken, maar zonder elektra is het lastig bijhouden, laat staan inhalen.

Oorzaak is, zegt men, de elektriciteitscentrales. Er moeten vier generatoren werken op de twee waterkrachtcentrales in het Meer van Malawi. Die leveren stroom voor het hele land. Nu werkt er nog maar een. Het hele land moet samen delen. En dat betekent dat soms het ene deel, dan het andere deel krijgt. De rest is dan afgesloten.

Om de vijf minuten komen we een politiecontrole tegen. Vorig jaar hebben ze veel nieuwe politie aangenomen, legt Stanley uit. Maar ze hebben eigenlijk niet zoveel te doen. To create employment, zeg ik. Stanley lacht. Ja, dat is zo. Dus doen ze maar verkeerscontroles. Vooral bij de politie is veel corruptie. Het verdient lekker makkelijk bij aan de kant van de weg: autogordel niet om, ontbrekend lichtje, papieren niet in orde? Het kan allemaal gelijk afgerekend worden. Grappig is ook dat de auto’s elkaar met lichten seinen dat er verderop politiecontrole is, zodat men snel nog even de gordel kan omschieten.

Honger

We willen fietsen naar het noorden, zeg ik. Hoe is het daar? Hebben de mensen honger? Ja, zegt Stanley. Hoe komt dat? Gebrek aan voedsel, zegt Stanley. We zijn inmiddels de stad uit. Links en rechts van de weg staan velden vol mais. Ik zeg het voor de hand liggende: dat ze misschien kunnen verbouwen, het is zo groen. Dat gaat nu ook gebeuren, zegt Stanley. Ik hou verder maar mijn Hollandse betweterige mond.

Hier en daar zie we fabrieken. Malawi? Nee, zegt Stanley. De meeste industrie is van buitenlanders: veel Indiërs en Chinezen investeren in Malawi. Veel werkgelegenheid levert dat niet op en de winsten stromen rechtstreeks naar het buitenland. Op het vliegveld staan kleurrijke borden met een grandioze toekomst voor Kamuzu Airport afgebeeld: de uitbreiding is een kadootje van Japan.

Misschien toch verstandig om een paar dagen te wachten met fietsen, tot we zeker weten dat de infectie voorbij is?

Op de terugweg van het vliegveld naar Lilongwe hoor ik van Stanley dat, tegen de berichten in in onze reisgids en de diverse reiswebsites over Malawi, de regentijd voorbij is. Die duurt tot half maart en niet april. In Malawi zeggen ze: als de mais bruin is, is de regentijd voorbij. De bladeren van de maisplanten hangen slap en bruin in de felle zon. De wegen zijn droog. Als we gaan fietsen, hoeven we ons niet te beperken tot de geasfalteerde wegen. Nog meer goed nieuws: zondag, de dag dat we willen vertrekken, is het Pasen en zal het heel rustig op de weg zijn. Alles hangt af van het herstel van Ruud.

De volgende dag maken we weer zinvolle vrienden. Mede-lodge-verblijver Nick, uit Alaska, is student-arts en op weg naar een ziekenhuis in Malawi om daar stage te lopen.

Nick wil Ruud die toch nog veel pijn heeft vanmorgen, wel even in de mond kijken. De wang staat bol. Misschien toch verstandig om een paar dagen te wachten met fietsen, tot we zeker weten dat de infectie voorbij is? suggereert Nick. In het land hebben ze niet de middelen noch de mensen om een eventuele ontsteking te opereren, mochten de antibiotica niet voldoende zijn. Niet bepaald de boodschap die Ruud wilde horen. Hij wil morgen vertrekken, volgens plan. Fietsen, fietsen, hij popelt.

Markt

Gisteren, toen na een middagdutje de pijnstillers insloegen, kon hij het al niet laten en zijn we alsnog de stad ingegaan. Opperste concentratie is vereist, hebben we geleerd: grote gaten in de weg, los zand aan de kant om in weg te slippen; minibusjes, tuctucs en fietsers die je inhalen; niet vergeten links te rijden en de drukke rotondes linksom te nemen, rechts kijken!

Op de brug stoppen we om te kijken naar het water van de snelstromende rivier. Bovenaan de weelderig groene oever doemt een soort sloppenwijk op, die Ruud herkent als een markt. Het blijkt een textielmarkt. Bergen slippers, sandalen, balen kleding, riemen, tassen. Alles geïmporteerd uit China of Zuidoost Azië, zo lijkt het en ook veel tweedehands. In het midden van het pad probeert een lange rij jongens een herenbroek over de arm te slijten.

Met de fiets in de hand trekken we de aandacht, ze roepen ons toe in het Chichewa. Engels spreken alleen zij die naar school zijn geweest. Een jongen springt blij op Ruud af, of hij niet even mag fietsen? Zijn vrienden roepen en lachten hem toe als hij wankelend (de fiets is veel te groot) over de markt fietst.

Fiets met motor?

Even verderop eten we een broodje. Een paar jongens discussiëren. Een van hen heeft het sleuteltje gespot op het stuur van Ruud’s fiets. Die is bedoeld voor de fietstas, die er nu niet op zit, maar de jongen denkt dat het de sleutel van een motortje is. Ruud helpt hem uit de droom, ook wij moeten gewoon trappen.

Vandaag inkopen gedaan voor de fietstocht, extra medicijnen ingeslagen en door de regen terug gefietst naar de lodge, Mabuya Camp.

Zal Ruud genoeg herstellen zodat we morgen kunnen vertrekken?