Categorie: Uncategorized

Ruud is weer eens op zoek naar een nieuwe buitenband. Ik zit aan het zwembad. Uit de speakers dreint het gehele evergreen repertoire in het Americana genre – Tom Jones, Neil Diamond, afgewisseld met de allerergste ballads die verder prima artiesten de wereld hebben aangedaan: Lionel Richie (Three times a lady), Simon & Garfunkel (Bridge over Troubled water). Op het water drijft een laag stof, een dode wesp en een libelle, ook dood. Het personeel gedraagt zich alsof ze bij het Hilton werken, onduidelijk is of deze air op beleefde gereserveerdheid moet lijken of gewoon minachting is.

Korea Garden Lodge

Gisteravond kwamen we net op tijd, net voor donker, aan – langs de kant van de weg opgepikt door twee jongens van Carlsberg nadat de voorband van Ruud het had begeven, daarna een nieuwe lift naar de Korea Garden Lodge in Lilongwe. Toen we met deze laatste truck aankwamen liep ik snel naar binnen om de prijzen te vragen, de baliemedewerkster wees me op het bordje: er waren ook ‘Bronze rooms’, van 22.000 kwatcha (25 euro), waarop we snel uitpakten. Toen de truck de poort al uit was, meldde dezelfde baliemedewerkster ons met een geniepige glimlach: ‘maar we hebben alleen nog de VIP kamer voor 90.000 kwatcha’. Trut, dacht ik. Ik sprong op de fiets om snel iets anders te zoeken en toen ik, inmiddels wanhopig, met lege handen terugkwam, bleek er ineens toch een kwamer van 22.000 te zijn. (Ruud zei dat ze hem eerst de dure kamer voor 70.000 wilden verkopen). Nee, de Korea Garden Lodge is geen aanrader.

Waar is Harry’s Bar?

Ruud belt. Hij is om 9 uur vanochtend op mijn fiets vertrokken, zijn wiel op ingenieuze wijze aan het achterwiel vastgebonden. Het is nu 12 uur. Eerst zocht hij naar een bikeshop die bij Harry’s Bar ligt, maar hij kon zowel de bikeshop als Harry’s Bar niet vinden. Een voorbijganger beweerde dat hij wel wist waar de bikehop was en begeleidde hem, 5 kilometer lang, te voet, zonder succes.

Nu zat Ruud in de auto met met de eigenaar van een autogarage, in de hoop dat er in het magazijn een geschikte band is. Ik bestel een noedelsoep, de cuisine is hier deels Koreaans. Ik hoop maar dat ze vanmiddag de breedbeeldtelevisie aanzetten zodat ik het WK kan zien.

Ik zit midden in de wedstrijd als Ruud om 2 uur ‘s middags verschijnt, hij heeft nieuwe voorband gevonden, een gebruikte, zelf uitgezocht uit het magazijn, het lijkt de juiste maat. Zelf lijkt hij er niet overgelukkig mee. ‘We moeten maar zien’, zegt hij.

 

Lilongwe Wildlife Center

Met de nieuwe buitenband hebben we onze vrijheid teruggewonnen en de volgende dag fietsen we naar het Lilongwe Wildlife Center, waar ze dieren opvangen en allerlei Wildlife trails hebben uitgezet. We zien er onder meer een echte krokodil. We eten er superlekker in het bijbehorende restaurant. Ruud oordeelt: ‘beste koffie van Malawi’.

Jackson

Jackson is de voornaam van de jongen waarmee we drie weken geleden in Nkhudzi Lodge hebben kennisgemaakt. Amper 10 minuten duurde het gesprek, dat zich voornamelijk concentreerde rondom de verdiensten van Van Morrisson. Jackson stond er op dat we in Lilongwe bij hem komen logeren.

Op de velg…

En zo fietsen we op vrijdagmiddag naar Area 47, een flink eind weg van de Korea Garden Lodge. Na 10 minuten fietsen is de ‘nieuwe’ band al halfleeg. Pompen. Vijf minuten later: weer leeg, weer pompen. En zo verder. Band verwisselen dan maar? We hebben nog één binnenband die Ruud min of meer vertrouwt. Aan de horizon kleurt de sluierbewolking intussen al lichtroze, de wegen staan vol files, uitlaatgassen en zwarte dieselwolken hangen boven het wegdek. De mensen aan de kant kijken verbaasd naar ons pompacties, we ontwijken hun blik. Ruud verwisselt de band, maar als hij het wiel terug wil plaatsen, perst de binnenband eruit: de buitenband is gescheurd. Hoe ver zijn we? Het is nog 15 minuten lopen. De buitenband hangt slap uit het wiel, zo kunnen we niet lopen. Op de velg dan maar, door het donker.

Bij Jackson zit de huiskamer vol jongens, die aan het bier en sterke drank zitten en luide muziek luisteren, voetbal kijken. We eten er nsima met beef mee, dat uitstekend smaakt en slaan het aanbod af om nog de stad in te gaan: te moe.

Zaterdagmiddag leidt Jackson ons met de auto langs de diverse winkels en fietswinkels, tevergeefs. Onze enige hoop is de illustere bikeshop naast Harry’s Bar, waar Ruud al eerder naar heeft gezocht, maar we begrijpen dat de goede man doet aan Adventszaterdag: hij zit vandaag in de kerkbanken.

Clubben in Lilongwe

Na een bezoek aan het naastgelegen nationale voetbalstadion, waar we op een gigantisch scherm voetbal kijken, duiken we ‘s avonds het nachtleven van Lilongwe in’; we twerken de nacht door, eindigen in de club Cockpit, waar tout hip Lilongwe uitgaat.

Drinken is hier populair tijdsverdrijf, zowel bij Jackson thuis als in de kroeg en in de club, oftwel iedereen is knetterlam en met mijn excellente dansmoves word ik natuurlijk volledig geaccepteerd door de zwoel dansende ladies (of komt het toch omdat ze gewoon allemaal dronken zijn?) Het is 4 uur dat we op bed liggen.

Harry’s Bar!

Op zondag is het dan eindelijk zover: we vinden de bikeshop naast Harry’s Bar! En terwijl Harry ons een Carlsberg voorzet om de kater te verdrinken, slijpt de gelovige fietsenmaker het wiel van Ruud en legt er de nieuwe, zo diepgewenste, passende fietsband om.

Airbnb studio

Jackson brengt ons naar een nieuwe overnachtingsplek. We zullen hem voor zijn genereuze gastvrijheid kunnen bedanken als hij over twee weekjes naar Amsterdam komt, naar eigen zeggen voor de cafés, de coffeeshops en mooie vrouwen (dus mocht je interesse hebben in deze hunk van 31…).

Onze nieuwe studio is de perfecte overgang naar de Westerse Wereld, geen enkel houtsnijwerk of Afrikaanse decoritem in het gehele appartement, maar (voor het eerst?) gewoon alles dat het doet, niks dat stuk is of onafgewerkt. Dank AirBnB, dank Mery! (de eigenaresse). Wat heerlijk om weer zelf te kunnen koken en liggend op bed kijken we de wedstrijden. We realiseren ons dat we er helemaal klaar voor zijn om naar huis te gaan.

Vanmiddag zijn we op ons gemak naar Mabuya Camp gefietst, de plek waar we 3 maanden geleden startten en waar de fietsdozen en koffers nog op ons liggen te wachten.

Nieuwe kansen voor de fiets van Ruud

En de fiets van Ruud? Die komt de fietsenmaker ophalen, want hij heeft al een koper. Dat scheelt ons niet minder dan 200 euro om deze fiets, die toch veel opknapwerk nodig heeft, te laten overvliegen naar Amsterdam.

We keren dus terug met koffers vol souvenirs en één fiets. Om 3 uur ‘s nachts vliegen we, morgenmiddag rond de klok van 3 uur komen we aan in Amsterdam. Dank aan iedereen die ons blog heeft gevolgd! Tot heel snel! Veel liefs van Ruud en Tanja.

Vandaag is het 16 juni en Tanja is jarig, ondanks de beperkte middelen willen we dit uiteraard niet geheel onopgemerkt voorbij laten gaan. Bij de bakker in het volgende dorp een cake besteld, ballonnen bij Mappa, de barman van de lodge geregeld “maak je geen zorgen Ruud ik regel dit voor je”, echter nooit balonnen gezien. Dan maar in de vroege ochtend als verassing de bomen voor ons huisje met WC papier als slingers versierd en op het strand een verjaardagsboodschap geschreven.

De traktatie van de cake aan de gehele staff werd erg gewaardeerd en wel zo dat in de avond na een diner op het strand Tanja door dezelfde staff getrakteerd werd op een door de chef zelfgemaakte cake met opschrift!!! Een bijzonder leuk en lief gebaar!!!

Na 9 dagen in de Nkhudzi lodge, wat tevens de langste tijd op één plek is van onze vakantie, vertrekken we richting Mua, een missiedorp zo’n 80 km westwaards. De wind staat ook vandaag weer in de rug wat zorgt dat de 80 km snel voorbij zijn.

Muisjes eten

Onderweg zien we het landschap groener worden, dit heeft te maken met de rivieren die in dit gebied stromen. Voor het eerst zien we ook muizen langs de weg, weliswaar dood. Even verderop zien we wat ze hier met muizen doen: Opbakken, aan een prikker rijgen en smullen maar. Zoveel mogelijk de gewoontes overnemen van de lokale bevolking is af en toe erg leuk. Dit houdt in dat ik ook een stukje muis, compleet voorzien van huid en haar, proef en ik moet zeggen dat de smaak prima is. Als je je ogen dicht zou doen zou je denken dat je een stukje kip eet.

Dat niet iedere Malawiér dol is van deze “delicatesse” blijkt wel als ik het later vertel aan een aantal mensen. Zij verklaren me voor gek, ze gruwelen van de idee dat ik het geprobeerd heb.

Mua Mission

Mua is een missiedorp waar in 1903 de eerste missionarissen zich vestigden, in ruil voor educatie en medische zorg kregen ze van de chief van het dorp een stuk land toegewezen. In vroegere tijden waren hier vele missionarissen maar heden ten dagen wonen er nog slechts 3 priesters in het inmense gebouw. De overblijfselen zoals een kerk, een klooster en een mooi aangelegd park zijn nog in prima staat aanwezig.

KuNgoni Centre of Culture & Art

Het nabij gelegen museum blijkt zeer de moeite waard, er is veel te lezen over de verschillende stammen die Malawi rijk is en we komen veel te weten over alle rituelen zoals geboorte, begrafenissen, huwelijk. De Chewa stam is verrassend genoeg een matriarchale samenleving, de man trekt in op het land van de familie van de vrouw. Als de echtgenoot sterft, wordt het huis afgebroken en moet ze bij haar speciale oom intrekken, anders zou de spirit van de overledene er wel eens kunnen gaan ronddwalen.

Het museum is ook in het bezit van ca. 400 maskers die allen een eigen betekenis / geschiedenis hebben.

Na 2 nachten op de camping van Namalikhate Lodge is het plan om binnen 2 dagen de resterende 120 km naar Lilongwe te fietsen alwaar zich de eindbestemming van onze fietsreis bevindt.

Na 1 km op de fiets gaat het echter goed mis, een grote plof en ja hoor weer een lekke band en scheur erbij in mijn voorband. Na weer enig oplapwerk redden we het toch nog naar de grotere plaats Salima. Daar brengen we de nacht door. De volgende dag gaan we van start, maar de dag heeft nog flink wat problemen voor ons in petto.

Bandenprobleem

Inmiddels is namelijk mijn voorband tot op de draad versleten. Het probleem is dat er in Malawi nergens een passende band te vinden is, de maat van 28 inch staat wel op de banden die ze verkopen maar blijkt elke keer weer net te groot te zijn zodat hij niet op mijn velg past. In de zijkanten en op het loopvlak zitten meerdere scheuren die door lokale fietsenmakers die zich aan de kant van de wegen bevinden al meerdere malen dichtgenaaid zijn.

Bandenplakken in Malawi

Dat er zoveel fietsenmakers zijn komt doordat de fietsers hier niet zelf hun band plakken maar dit laten doen. Ze knippen een plakker uit een oude binnenband. De binnenbanden van de fietsen hier zijn dan ook voorzien van tientallen plakkers!!!

De consequentie van de versleten band is dat ik de laatste dagen 4 á 5 keer per dag lek rij. We hebben 3 reserve binnenbanden bij ons, niet genoeg dus. Onderweg plakken kost veel tijd.

Het bandenprobleem is het grootste fietstechnisch probleem wat we ondervinden, de andere probleempjes zoals een niet werkend fietspedaal van Tanja, versnellingsprobleem en versleten remblokken waren allen redelijk simpel op te lossen. Ik ben geen geboren mechanien, ik doe het hoognodige om de fietsen draaiende te houden en vertel tegen Tanja als er weer eens iets is dat ik erna gekeken heb. Erna kijken zonder iets te doen is in mijn geval, als het probleem het toelaat, soms beter dan er daadwerkelijk iets aan te doen met de kans om het alleen maar te verergeren. Ik heb nog getwijfeld om een reservebuitenband mee te nemen maar besloten om dit uiteindelijk niet te doen met de gedachte dat als het nodig mocht zijn er gewoon hier een te kopen. Achteraf gezien een foute beslissing.

Van Salima naar Lilongwe?

Van Salima is het nog 120 km naar Lilongwe en keer op keer is de band lek. De meegebrachte plakkers raken op. Nu moet ik een band die telkens leegloopt om het kwartier oppompen. Maar ook aan deze band komt een eind. Tot overmaat van ramp in deze omgeving geen enkele fietsenmaker te bekennen. We staan nu echt met onze handen in het haar en weten het even niet meer. De afstand naar Lilongwe is nog slechts 100 km en daar willen we ook nog de fietsen gebruiken voor uitstapjes. Alles komt door die ene band op losse schroeven te staan. We blijven hopen op een oplossing maar beseffen dat dit ook wel eens einde oefening zou kunnen betekenen…………… De band houdt ons als een python in een wurggreep……………