Ruud is weer eens op zoek naar een nieuwe buitenband. Ik zit aan het zwembad. Uit de speakers dreint het gehele evergreen repertoire in het Americana genre – Tom Jones, Neil Diamond, afgewisseld met de allerergste ballads die verder prima artiesten de wereld hebben aangedaan: Lionel Richie (Three times a lady), Simon & Garfunkel (Bridge over Troubled water). Op het water drijft een laag stof, een dode wesp en een libelle, ook dood. Het personeel gedraagt zich alsof ze bij het Hilton werken, onduidelijk is of deze air op beleefde gereserveerdheid moet lijken of gewoon minachting is.
Korea Garden Lodge
Gisteravond kwamen we net op tijd, net voor donker, aan – langs de kant van de weg opgepikt door twee jongens van Carlsberg nadat de voorband van Ruud het had begeven, daarna een nieuwe lift naar de Korea Garden Lodge in Lilongwe. Toen we met deze laatste truck aankwamen liep ik snel naar binnen om de prijzen te vragen, de baliemedewerkster wees me op het bordje: er waren ook ‘Bronze rooms’, van 22.000 kwatcha (25 euro), waarop we snel uitpakten. Toen de truck de poort al uit was, meldde dezelfde baliemedewerkster ons met een geniepige glimlach: ‘maar we hebben alleen nog de VIP kamer voor 90.000 kwatcha’. Trut, dacht ik. Ik sprong op de fiets om snel iets anders te zoeken en toen ik, inmiddels wanhopig, met lege handen terugkwam, bleek er ineens toch een kwamer van 22.000 te zijn. (Ruud zei dat ze hem eerst de dure kamer voor 70.000 wilden verkopen). Nee, de Korea Garden Lodge is geen aanrader.
Waar is Harry’s Bar?

Ruud belt. Hij is om 9 uur vanochtend op mijn fiets vertrokken, zijn wiel op ingenieuze wijze aan het achterwiel vastgebonden. Het is nu 12 uur. Eerst zocht hij naar een bikeshop die bij Harry’s Bar ligt, maar hij kon zowel de bikeshop als Harry’s Bar niet vinden. Een voorbijganger beweerde dat hij wel wist waar de bikehop was en begeleidde hem, 5 kilometer lang, te voet, zonder succes.
Nu zat Ruud in de auto met met de eigenaar van een autogarage, in de hoop dat er in het magazijn een geschikte band is. Ik bestel een noedelsoep, de cuisine is hier deels Koreaans. Ik hoop maar dat ze vanmiddag de breedbeeldtelevisie aanzetten zodat ik het WK kan zien.
Ik zit midden in de wedstrijd als Ruud om 2 uur ‘s middags verschijnt, hij heeft nieuwe voorband gevonden, een gebruikte, zelf uitgezocht uit het magazijn, het lijkt de juiste maat. Zelf lijkt hij er niet overgelukkig mee. ‘We moeten maar zien’, zegt hij.

Lilongwe Wildlife Center
Met de nieuwe buitenband hebben we onze vrijheid teruggewonnen en de volgende dag fietsen we naar het Lilongwe Wildlife Center, waar ze dieren opvangen en allerlei Wildlife trails hebben uitgezet. We zien er onder meer een echte krokodil. We eten er superlekker in het bijbehorende restaurant. Ruud oordeelt: ‘beste koffie van Malawi’.


Jackson
Jackson is de voornaam van de jongen waarmee we drie weken geleden in Nkhudzi Lodge hebben kennisgemaakt. Amper 10 minuten duurde het gesprek, dat zich voornamelijk concentreerde rondom de verdiensten van Van Morrisson. Jackson stond er op dat we in Lilongwe bij hem komen logeren.
Op de velg…
En zo fietsen we op vrijdagmiddag naar Area 47, een flink eind weg van de Korea Garden Lodge. Na 10 minuten fietsen is de ‘nieuwe’ band al halfleeg. Pompen. Vijf minuten later: weer leeg, weer pompen. En zo verder. Band verwisselen dan maar? We hebben nog één binnenband die Ruud min of meer vertrouwt. Aan de horizon kleurt de sluierbewolking intussen al lichtroze, de wegen staan vol files, uitlaatgassen en zwarte dieselwolken hangen boven het wegdek. De mensen aan de kant kijken verbaasd naar ons pompacties, we ontwijken hun blik. Ruud verwisselt de band, maar als hij het wiel terug wil plaatsen, perst de binnenband eruit: de buitenband is gescheurd. Hoe ver zijn we? Het is nog 15 minuten lopen. De buitenband hangt slap uit het wiel, zo kunnen we niet lopen. Op de velg dan maar, door het donker.
Bij Jackson zit de huiskamer vol jongens, die aan het bier en sterke drank zitten en luide muziek luisteren, voetbal kijken. We eten er nsima met beef mee, dat uitstekend smaakt en slaan het aanbod af om nog de stad in te gaan: te moe.

Zaterdagmiddag leidt Jackson ons met de auto langs de diverse winkels en fietswinkels, tevergeefs. Onze enige hoop is de illustere bikeshop naast Harry’s Bar, waar Ruud al eerder naar heeft gezocht, maar we begrijpen dat de goede man doet aan Adventszaterdag: hij zit vandaag in de kerkbanken.
Clubben in Lilongwe
Na een bezoek aan het naastgelegen nationale voetbalstadion, waar we op een gigantisch scherm voetbal kijken, duiken we ‘s avonds het nachtleven van Lilongwe in’; we twerken de nacht door, eindigen in de club Cockpit, waar tout hip Lilongwe uitgaat.
Drinken is hier populair tijdsverdrijf, zowel bij Jackson thuis als in de kroeg en in de club, oftwel iedereen is knetterlam en met mijn excellente dansmoves word ik natuurlijk volledig geaccepteerd door de zwoel dansende ladies (of komt het toch omdat ze gewoon allemaal dronken zijn?) Het is 4 uur dat we op bed liggen.
Harry’s Bar!
Op zondag is het dan eindelijk zover: we vinden de bikeshop naast Harry’s Bar! En terwijl Harry ons een Carlsberg voorzet om de kater te verdrinken, slijpt de gelovige fietsenmaker het wiel van Ruud en legt er de nieuwe, zo diepgewenste, passende fietsband om.

Airbnb studio
Jackson brengt ons naar een nieuwe overnachtingsplek. We zullen hem voor zijn genereuze gastvrijheid kunnen bedanken als hij over twee weekjes naar Amsterdam komt, naar eigen zeggen voor de cafés, de coffeeshops en mooie vrouwen (dus mocht je interesse hebben in deze hunk van 31…).
Onze nieuwe studio is de perfecte overgang naar de Westerse Wereld, geen enkel houtsnijwerk of Afrikaanse decoritem in het gehele appartement, maar (voor het eerst?) gewoon alles dat het doet, niks dat stuk is of onafgewerkt. Dank AirBnB, dank Mery! (de eigenaresse). Wat heerlijk om weer zelf te kunnen koken en liggend op bed kijken we de wedstrijden. We realiseren ons dat we er helemaal klaar voor zijn om naar huis te gaan.

Vanmiddag zijn we op ons gemak naar Mabuya Camp gefietst, de plek waar we 3 maanden geleden startten en waar de fietsdozen en koffers nog op ons liggen te wachten.
Nieuwe kansen voor de fiets van Ruud

En de fiets van Ruud? Die komt de fietsenmaker ophalen, want hij heeft al een koper. Dat scheelt ons niet minder dan 200 euro om deze fiets, die toch veel opknapwerk nodig heeft, te laten overvliegen naar Amsterdam.
We keren dus terug met koffers vol souvenirs en één fiets. Om 3 uur ‘s nachts vliegen we, morgenmiddag rond de klok van 3 uur komen we aan in Amsterdam. Dank aan iedereen die ons blog heeft gevolgd! Tot heel snel! Veel liefs van Ruud en Tanja.