Van Lichinga naar Marrupa

Als je een grens overgaat, is de neiging groot om te vergelijken. De valkuil is dan om de eerste indrukken het zwaarst te laten tellen en overal zaken te herkennen die deze eerste indruk bevestingen. Dit is dan de disclaimer, want ik wilde toch graag Malawi vergelijken met Mozambique.

Speeltuin

Zo veel wat opvalt. Voor het eerst zien we speelgoed, zelfgemaakte auto’s en vliegers, zelfs een schommel in een heel klein primitief dorp. In Metangula zagen we de eerste speeltuin, hier in Marrupa is er een basketbalveld met tribune en een zwembad! (niet gevuld met water en ik denk al jaren niet gebruikt, maar toch). Ook zien we tractoren en auto’s met gaaf voorruit, blakende witte 4×4 Toyota’s, geen rijdende wrakken.

Mooi asfalt en nieuwe bruggen

Er is sowieso veel minder verkeer. Een paar auto’s per dag zien we in de vier dagen dat we van Lichinga naar Marrupa fietsen. De weg is perfect geasfalteerd en overal is men druk in de weer met het vervangen van bruggen, onder leiding van Chinezen.

Chinezen

Van onze lodge-eigenaar in Marrupa (een blanke, 72 jaar geleden als kind naar Mozambique vanuit Portugal gekomen met zijn moeder) horen we dat er zoveel corruptie is, dat men het asfalteren van de wegen soms 3 jaar laat liggen.

Relive ‘9 mei woensdag’

Nu hebben de chinezen het overgenomen. Op het nieuws (de lodge eigenaar spreekt Engels omdat hij naar eigen zeggen zoveel tv kijkt, we nuttigen het avondmaal in de kantine en de ruimte zit vol vrouwen die direct na afloop van de Mexiaanse soap vertrekken) zien we een 10-minuten durend item (het enige) met Chinezen en Mozambikanen die ongemakkelijk handen schudden, de pers te woord staan en met handtekeningen op officiële documenten allerlei vormen van samenwerking bestendigen.

Malawi shops

Er zijn in Mozambique veel minder dorpen, veel minder mensen, veel minder huizen, veel minder winkels en er is veel minder te koop in de winkels dan in Malawi. In het piepkleine Malawi, het armste land ter wereld, is er altijd wel iets langs de weg: een kerkje, een school, een cooperatiegebouw, iets van een ngo (goede doelen), een kapper, een winkeltje.

In zo’n winkeltje kun je zeep kopen, cola, zonnebloemolie, allerlei koekjes en niet knapperige maischips. Aan de weg staat een kruk waar de oogst wordt verkocht: tomaten, bananen, pompoenen. In mindere mate: aardappels, uien, appels. Meer groente en fruit is er niet. De mensen in Malawi zijn constant aan de wandel tussen kerk, school, huis, winkel en waterpomp en je moet dus opletten als je een plas wilt doen want voor je het weet struint er weer een knulletje het maisveld uit.

Relive ’10 mei wat km gemist totaal 54 km’

Om de zoveel kilometer, 30 kilometer ofzo, is er een traders village. Dit is een lange weg met allemaal winkels, de meeste van Indiërs of Pakistanen. Hier wordt de oogst verhandeld en kun je inkopen doen als biscuitjes, vis in blik, chips, frisdrank, bijna alles komt uit India of China of uit Zuid-Afrika, maar je kunt er ook terecht voor een keur aan huid- en haarverzorgingsproducten, behalve shampoo want dat hebben ze gewoon niet.

Om de tradersvillages te bevoorraden en de oogst op te halen denderen er in Malawi een groot aantal enorme vrachtwagens over de M01.

Mozambique

Daar hebben we in Mozambique geen last van. De dorpen tussen de kust en het midden van het land die wij hebben gezien, hebben geen noemenswaardige commercie. De oogst eten ze waarschijnlijk zelf op.

De dorpen zijn vrij gecentraliseerd. De huizen, allen met rieten dak, zijn zeer ruim opgezet en meerdere huizen zijn ingesloten door een schutting van riet. Op de binnenplaats staat een pot waarin de gedroogde cassave of mais met de hand wordt vermalen tot meel. Eigenlijk precies zoals jij het nu voor je ziet, met een stok naar beneden slaan.

Brood

Relive ’11 mei vrijdag’

Anders dan in Malawi maken ze in Mozambique niet alleen nsima (een soort gekookte deegbal) van de mais, maar ook brood en we hebben in het enige dorp waar we een pensao (pension/hotel/lodge, ik weet niet hoe ik het moet noemen maar hotel is eigenlijk echt te optimistisch, zie ook foto) tegenkwamen de volgende dag heerlijk versgebakken broodjes kunnen kopen (hadden we er maar meer gekocht!).

Oliebollen

Maar in de meeste dorpen is er gewoon niks, nada. Geen lodges, geen restaurants. Als je geluk hebt, staat er een colaatje koud en kun je daarmee een droge oliebol wegspoelen.

Want die zijn in zowel in Malawi als Mozambique niet aan te slepen: oliebollen van maismeel. Het AD-testpanel zal de meeste geen voldoende geven aangezien ze zo vet zijn als een fietsketting. Ruud heeft meerdere malen getracht uit te leggen dat ze ook rozijnen of banaan kunnen toevoegen aan het beslag, tevergeefs waarschijnlijk. Het vult wel.

Fietsen op oliebollen

Feit is dat de oliebol vaak het enige voedsel is dat je kunt krijgen. De laatste fietsdag, gisteren, hebben we bijna volledig op oliebollen gereden. Ik heb het over 4 dagen lang, gemiddeld bijna 7 uur fietsen per dag, met hoogtemeters van 400 tot 1000 per dag. De oliebollen zijn er mede de oorzaak dat we op dit moment druk zijn met het zoeken van een auto die ons en onze fietsen naar het tropische bounty paradijs van Pemba wil brengen – 400 kilometer verderop.

Ja mensen, noem ons mietjes, maar de afgelopen dagen hebben we Afrika gezien. Dagen achtereen rijden we over uitstekende wegen door een glooiend landschap met soms een vreemde rotsbult. In de berm wuift het manshoge pluimgras in prachtige kleuren groen, oranje, roze, maar ook dat, dames en heren, gaat ontzettend vervelen.

Relive ’12 mei zaterdag’

Dit gras ontneemt je het uitzicht, en het prikt. Als je erdoor loopt, grijpt het zaad zich vast in je kleding (op de blote huid geen probleem) en prikt. Een kampeerplek, een plasplek, een picknick- of rustplek vinden is een pijnlijke onderneming en schaduw is ook moeilijk te vinden. De bergen, de brandende zon, het smachten naar drinkwater, naar eten, naar een plek zonder prikpluimen, naar een pensao met wc-papier en een douche….het is voorlopig even genoeg gefietst. We gaan direct door naar het tropisch zwemparadijs!