Mozambique

Op precies 1 mei zetten we voet aan wal: Mozambique! Nadat de immigratieofficier de visa in onze paspoorten heeft gestempeld, nemen we intrek in een eenvoudig strandhuisje in de enige lodge van dit kleine vissersdorp Cobué.

We proosten op deze mijlpaal met een heerlijke fles rode wijn die Ruud uit de schappen van de Shoprite (tijdens ons flitsbezoek aan Mzuzu) heeft getrokken; Mozambique van Bob Dylan speelt op de achtergrond.

03 Mozambique

De afmattende bootreisjes eisen hun tol en binnen afzienbare tijd liggen we in coma, ondanks de luide muziek van het grote voetbalfeest dat tot ochtendgloren doorgaat.

Cobué – Metangula

De eigenaar van de lodge spreekt Engels, dat leerde hij toen hij als vluchteling tijdens de burgeroorlog in Malawi woonde. Dat kan een voordeel zijn. In dit geval is het een nadeel. (Overigens red ik mij tot ons beider opluchting uitstekend met mijn Spaans, het Portugees dat ze hier spreken is vrij makkelijk te verstaan, zolang ik weet wat de mogelijke antwoorden kunnen zijn).

Want onze amigo blijkt een soort George. We weten het dan nog niet, maar een herhaling van de hel van 12 april ligt in het verschiet. Een hel die 2 dagen zal duren. Deze lodge eigenaar beweert namelijk dat hij de weg van Cobué naar Metangula in een dag op z’n gemak heeft gefietst. Het gaat om 107 kilometer.

In detail legt hij uit: eerst 3 uur bergen, dan 3 uur door het bos en dan rijd je zo door naar Metangula. In werkelijkheid zijn we na de eerste 10 kilometer al 4 uur verder en hebben we nog nauwelijks op het zadel gezeten.

De ongeasfalteerde weg ligt vol stenen en gaat zo steil omhoog dat we weer met z’n tweeën de fietsen moeten duwen. Als je niet wegzakt in het grind, dan wel in de blubber, dan wel in het mulle zand. Rijd eens op een warme zomerdag langs de duinen over het strand van Zandvoort tot Den Helder met 40 kilo bagage en je krijgt een idee.

Wildkamperen

Na uren ploeteren voel ik de kracht uit vooral mijn armen van het duwen wegstromen en als de zon ondergaat hebben we pas één klein dorpje gezien, waarvan de bewoners waarschijnlijk nog steeds in shock verkeren na het zien van deze gekke asungus op een fiets.

Er zit niets anders op, we moeten de tent opzetten in het donker, in het bos.

Ruud maakt eten en we plakken in ons slaapzakje. Het ontbijt de volgende dag wordt gecanceld omdat we worden belegerd door een kolonie enorm grote rode mieren (au!).

Relive ‘2 mei 1e dag Mozambique’

Geen drinkwater

Ook vandaag komt er weer geen eind aan de bergen, de keien, de modder, het zand en de vermoeidheid. Tegen 12 uur, als ons drinkwater op is en we sinds gisteravond geen enkel beekje hebben gespot om onze filterfles te vullen, zwicht ook Ruud. Voor het eerst deze vakantie zakt hij ook hij naar de grond, mompelend: ‘ik moet heel even zitten’.

Zo zitten we daar, zwijgend, als er plots een geluid opdoemt in de verte. We spitsen onze oren. Dit is geen motor, motoren zijn we veel tegen gekomen, dat geluid kennen we heel goed. Nee, dit is een auto. Ik sta op. Een auto? Dat moet een grote zijn, want personenauto’s kunnen deze weg niet berijden. En ja hoor, daar is ie. Onze redding.

Voor ‘t eerst in 2 dagen (er is hier zo weinig verkeer dat we na 2 dagen fietsen nog steeds niet weten of ze in Mozambique links of rechts rijden) komt er een kleine truck, met laadwagen. Wonder boven wonder is er nog een plekje voor de fietsen. We nestelen ons in de wagen tussen de overige passagiers.

De truck schudt heftig over de bizar slechte weg en een plezierige rit is het niet, staand in de laadwagen met een trapper in je kuit, maar we beseffen ons ook dat dit een onfietsbare weg is, dat we gered zijn en we vervloeken de huichelachtige lodge eigenaar met z’n grote praatjes.

Madeleine

In Metangula weigeren we de eerste ‘pensao’. Niet weer vies! We willen luxe! We passen opnieuw de altijd succesvolle strategie toe: we nemen plaats in de centrale bar (op het terras met een ijskoud yoghurtdrankje!) en wachten geduldig af. Binnen 5 minuten staat er een Engelssprekende dronkenlap aan onze tafel die ons vertelt dat de president van Mozambique altijd logeert in de lodge van ‘Madeleine’. Op naar Madeleine!

Madeleine blijkt een stoere, wat mollige vrouw die elke dag gekleed in een strak zwart pakje met bijpassende haarband haar truck rijdt.

We zijn weer bijna de enige gasten, er is een lieflijk strandje, we hebben een zacht bankje op onze veranda en het heerlijke eten (de eerste avond twee flinke lappen gebarbequed rundvlees, heerlijk gekruid, de lekkerste die we ooit hebben gegeten, met sla!) wordt eveneens direct voor onze kamer geserveerd.

Er is mayonaise! Er is airconditioning! We kunnen Mozambikaans geld pinnen! We krijgen chorizo worstjes bij het ontbijt! De electra valt geen een keer uit. En we zijn eindelijk af van het vieze Carlsberg bier. We blijven lekker 2 dagen om uit rusten.

Relive ‘3 mei’