Toeristische attracties

De eerste toeristische attractie in Malawi is binnen. Op weg van Rumphi, op 20 april (ja, we lopen wat achter), een mooie kronkelende weg door een vriendelijke vallei, langs de wild stromende Rukuma river, zoeken we de in de reisgids vermeldde ‘Hanging bridge’. Er zou ook een waar museum bij zijn over de ‘Phoka’ (?) cultuur en iets met zang en dans, watervallen en Mr. Ngoma’s huis (een dorpsgek die, geobsedeerd door zijn aankomende dood, van zijn huis een mausoleum maakte om na zijn dood ironisch genoeg elders te worden begraven).

Hanging Bridge

Een gehavende muurschildering geeft aan dat we de hangbrug hebben gevonden. Een jongeman, gekleed in lange, beige wollen sokken (sowieso draagt een enkeling hier sokken) die hij hoog heeft opgetrokken, stelt zich voor als scout, en neemt ons mee.

De scout legt legt ons, heel officieel, uit dat we eerst over de brug zullen gaan en dat hij daarna iets zal vertellen. De brug is behoorlijk eng en spectaculair! (zie foto, video lukt niet om up te loaden). Ongelooflijk dat dit dagelijks wordt gebruikt door de 4000 huishoudens aan de overzijde van de rivier, of zo beweert de scout (wiens geloofwaardigheid wel wordt aangetast als hij daarna vertelt dat de rivier 50 tot 60 meter diep is).

Helaas geen woord over de Phoka cultuur, het museum is ingestort (of, zoals de scout het uitdrukt: wacht op nieuwe investeringen) en mister Ngoma kennen ze niet. Wel bieden enkele knullen aan van de brug af te springen, vermoedelijk voor een extra fooi, maar dat soort waaghalzerij willen we niet op ons geweten hebben.

Relive ’11 rit 20 april’

Afdaling naar het Meer van Malawi

We denken het meer van Malawi aardig te naderen, als er toch nog een lange, hete klim opdoemt. We gaan de keten over die rond het meer ligt. Het meer is eigenlijk een ondergelopen vallei (de Rift Vallei), en is onder water even diep als de bergketen die er aan de randen bovenuit steekt.

Aan de andere kant dalen we dus weer om naar het water te gaan, met veel steile hellingen en scherpen haarspeldbochten, prachtige uitzichten over het meer, aan de overzijde liggen de bergen van Tanzanie, en we worden gezien door grote apen, de eerste bavianen die we zien, gevoed door de vrachtwagenchauffeurs die, onderweg met pech, met maiskolven gooien.

Namiashi Lodge

De weg duurt weer veel langer dan we dachten, maar als we net na zonsondergang eindelijk de eerste lodge zien, boffen we wel, want Innez van de Namiashi Lodge, dekt voor ons een grote tafel met schalen rijst, groenten, saus en enorme chambo’s (gebakken vis), we smullen. We zijn weer de enige gasten met een heerlijke ruime kamer met veranda, eigen opgang en uitzicht op het kabbelende meer.

Chitimba Camp

Maar, sorry lieve Innez, we willen snorkelen. We proberen het bij het enorme Chitimba Camp, maar dit is een soort Centre Parcs, een zeer succesvolle onderneming van het Limburgse stel Eddie en Marja (? we weten haar naam niet meer).

In Chitimba Camp is niks stuk en ligt er nergens rommel, er zijn geen enge beesten in de douche, het bier is koud, de kussens zijn zacht en zonder mieren of gaten, de luidsprekers zijn niet opgeblazen, er is internet op goede snelheid. Er komen in het hoogseizoen 1200 mensen per maand, de meesten worden in busladingen afgeleverd door de Sawadees en Djosers. Het eten is alleen Europees en ronduit vies en alles is heel duur. We vinden het een sfeerloze geldfabriek en wat ze met de opbrengst doen is een raadsel, want het personeel blijkt het slechtstbetaalde van wat we tot nu toe gehoord heeft.

Baas Ed, een grote, overweldigende vent met een flinke buik, is ook fotograaf. Hij vertelt dat ze 12 jaar geleden hiermee zijn gestart. Iets te lang misschien, want hij begint met een cynische ondertoon te klagen: over de saaie routine in Nederland, over het eigen personeel (‘alle Malawiers zijn 12-jaar oude kinderen’), over andere lodge-eigenaren (‘die drinken’), zelfs ook over zijn gasten (die zitten allemaal maar te internetten en op hun telefoon). De volgende dag vertrekken we. We ruilen Chitimba Camp in voor het heerlijke Maji Zuwa, dat allerlei projecten organiseert voor de lokale bevolking.

Ps. We lopen een beetje achter met de berichtgeving, maar hopen dat we ergens misschien een wat stabielere internetverbinding vinden om meer te kunnen schrijven.