Chillen in het bos

Maandag, 9 april – Een forest reserve is in feite een boomplantage, er zal wel een goed Nederlands woord voor zijn, maar ik bedoel daarmee dat de bomen worden gekapt en daarna aangeplant. Vogelgeluiden worden dus afgewisseld met het geluid van de houthakkers op de Luwawa Forest Lodge.

Relive ‘7e rit’

Haardvuur

Volgens de reisgids dankt dit bos, het Vipha Forest Reserve, zijn populariteit onder de toeristen aan deze lodge. Eigenaren zijn George en zijn vrouw, een Engels stel op leeftijd dat ons vriendelijk ontvangt. De zon gaat onder, een vuurtje knispert huiselijk in de haard, lichte jazz speelt op de achtergrond en barman Davis schenkt een ijskoud biertje in vanachter de goedsorteerde bar (waaronder 5 soorten brandy). Welcome in Luwawa Lodge, indeed.

George laat ogenblikkelijk de oven van de campingdouche aanmaken. En of wij het eten alvast willen bestellen? Het is wat onwerkelijk allemaal. Sinds ons vertrek uit Lilongwe hebben we geen witte mensen meer gezien (behalve de wielrenners), de luxe die blijkbaar bij hen hoort ben ik al bijna ontwend.

Cottages

De prijzen zijn echter heel reel. Een hoofdgerecht kost 12 dollar (lokale eethuisjes vragen 1- 2 dollar, ons favo restaurant in het Chikho hotel in Kazungu vraagt 3-4 dollar).

De keurige stenen cottages in de aangeharkte en gemaaide in Engelse landschapsstijl tuinen met bloempotten zijn te huur voor 120 – 150 dollar per nacht. Er is ook een eenvoudige slaapzaal met stapelbedjes op de camping, die kosten 15 dollar per persoon per nacht.

Privé-camping

We pitchen onze tent voor 7 dollar pp pn en gebruiken de wasruimte als persoonlijke omkleedruimte en wasgelegenheid.

De naastgelegen picknicktafel met bbq wordt vier dagen lang onze open keuken. Uit alle kranen stroomt warm en koud water, er is ‘s avonds elektriciteit (dieselgenerator) en wifi (2G) in de lodge. Er is verder geen enkele gast.

George

George woont al 30 jaar in Malawi, een ingenieur die verliefd werd op het landschap en de mensen. In 1998 heeft hij deze lodge overgenomen en het eigenhandig opgebouwd. Volgende plan: het bouwen van een educatief centrum waar de lokale bevolking leert over de waarde, beheer en behoud van het bos.

Activiteiten

Waarschijnlijk een man die niet stil kan zitten, en zich niet kan voorstellen dat anderen dat wel kunnen want de lodge ontploft van de sportieve activiteiten, allen zonder bijbetaling: vissen, kayaken, boogschieten, paardrijden, bezoeken aan ‘cultureel village’ in de buurt, mountainbiken. In de omgeving heeft hij een hele rits paadjes vrij laten kappen en met olijke richtingbordjes routes uitgestippeld, zodat men naar harten

lust door bos, weide en struikgewas kan huppelen zonder al te veel kans op verdwalen. Wij kiezen voor de ‘stropersroute’.

De omgeving is werkelijk schitterend, zoveel variëteit met enorme hoge naaldbomen, weides, vergezichten op de heuvels en smalle paadjes door dichte jungle-achtige struikgewas.

Leuk bezoek

We blijven 3 nachten. Onze voornaamste activiteit is ‘chillen’, we zijn daar erg druk mee. De tweede ochtend worden we getrakteerd: er komt een groep apen op bezoek. Ze lopen op de grond en op het bladerdak, openen de kleine groene vruchten om er een sliertig soort gelei uit te slurpen en gooien de restanten naar beneden. Er zitten ook een kleintjes bij. Ze loeren naar ons en wij loeren naar hen. Ruud, die nog nooit apen in het wild heeft gezien, is zeer verheugd. Ik heb op een eerdere reis in India ondervonden hoe bijdehand en intimiderend apen kunnen zijn en ben vooral blij dat ze op enige afstand blijven.

Klimaat

Het is wel vochtig in het bos, dat op een plateau op zo’n 1500 – 1900 meter ligt. Het drogen van de handgewassen kleren is lastig. De regentijd is nog niet voorbij. We horen het overal: het klimaat is ‘erratic’. Tot op zo’n 15 jaar geleden waren de seizoenen duidelijk afgemeten: van half augustus tot half maart: regentijd. Dat betekent elke dag 3 tot 4 uur regen en de rest van de dag zon. Nu begint de regentijd pas in november en soms duurt deze niet lang genoeg, zoals in 2005, waarna de Food Program van de VN in 2006 moest uitrukken met vrachtwagens met voedsel om een hongersdood voor miljoenen Malawiërs te voorkomen.

Beter in het noorden

Een onvoorspelbaar klimaat maakt landbouw lastig. We verbazen ons er over hoe razendsnel de roodbruine plassen opdrogen na een flinke regenbui. De grond zuipt het vocht als een ervaren alcoholist.

Het noorden heeft het beter: de bossen houden het vocht vast en niet alleen de lodge, maar ook Davis de barman onderhoudt zijn eigen moestuin, iets wat we voor het eerst zien. Ook op weg hiernaartoe, zagen we voor het eerste grote stapels groenten en fruit langs de weg, en meer variëteit: verschillende soorten tomaten, bananen, bonen. (zie laatste foto vorig verslag).

Kinderen

Net als zo’n beetje iedereen, maakt George zich zorgen over de toekomst van Malawi, het armste land ter wereld dat een bevolkingsexplosie doormaakt. Vrouwen baren 5.6 kinderen. Overal kinderen, kinderen, kinderen. Jonge meisjes, zelf kind nog, dragen weer een eigen kindje in een doek op hun rug. Je zou soms willen controleren of er op dat ruggetje niet nog een kleiner kindje verstopt zit. Wat moet er worden van deze kinderen?

Mais

Voornaamste voedsel is de mais, maar ze misbruiken de aarde nu al, zegt George. Mais is makkelijk om te verbouwen, het hele jaar door. Maar het put de grond uit en er moet steeds meer goedkope, slechte, kunstmest bij om er nog iets van te maken.

Onderwijs

De problemen wijt George vooral aan het gebrek aan onderwijs, goed onderwijs. Maar de bevolking ziet er weinig heil in. Het is ook duur. Scho is gratis en de kinderen krijgen er een hapje eten, maar ze moeten het uniform zelf aanschaffen. Daar hebben de meesten het geld niet voor. Thuis kunnen ze meehelpen.

Alternatieve route

Enfin, dit gesprek voeren we met George op de dag van vertrek, donderdag 12 april. Vol vertrouwen luisteren we naar George die een alternatieve route uitlegt. Dwars over het plateau, door het bos, de heuvels, de houtkap, een dirt road, 45 kilometer, naar de volgende lodge: Kasito Lodge. Is doable, zegt George, ik hoor het hem nog zeggen. Is te doen. Van Kasito Lodge zouden we dan opnieuw door het bos kunnen naar de ‘kust’: Het Meer van Malawi, azuurblauw water, strand, wuivende palmbomen. Daar zijn we wel aan toe na dit koude bos in de heuvels. Na de koffie stappen we op. Vol goede zin.